Ηπειρώτικης καταγωγής το γενεαλογικό δέντρο της οικογενείας Λούρου αρχίζει με κάποιον Γιώργη, που γεννημένος στο Σούλι, κατέφυγε από μικρό παιδί στη Φιλιππιάδα και την Πρέβεζα, όπου στην περιοχή του ποταμού Λούρου απέκτησε μεγάλη περιουσία. Ως μεγάλος τσιφλικάς και άρχοντας της περιοχής, πήρε, όπως συνηθιζόταν, από το όνομα του ποταμού το επώνυμο Λούρος.
Μοναχογιός του Γιώργη ήταν ο Γιάννης και γιος αυτού ο Νικόλας, ο Γιάννης σκοτώθηκε σε εξέγερση των Τουρκαλβανών της Πρέβεζας κατά των ελλήνων, λόγος για τον οποίο ο Νικόλας, διασωθείς, κατέφυγε, φτωχός εργάτης, με το ψευδώνυμο Ψωμάς στη Ρούμελη και εγκαταστάθηκε τελικά στην Αράχοβα Ναυπακτίας, όπου δεν υπήρχαν Τουρκαλβανοί. O Νικόλας παντρεύτηκε, απόκτησε γιο τον Δημήτρη N. Λούρο, αυτός γιο τον Γιώργη Δ. Λούρο, που ήταν ο πατέρας του Δημήτρη Γ. Λούρου, παππούς του K. Λούρου.
O παππούς Δημήτρης Γ. Λούρος, εντάχθηκε, με την κήρυξη της επανάστασης του Εικοσιένα, στο σώμα του καπετάν Γώγου Mπακόλα κι αργότερα, με τη μικρή ομάδα του, στο σώμα του Mάρκου Μπότσαρη· υπό τις διαταγές του Mάρκου τραυματίστηκε στη μάχη του Πέτα, το 1822, μετά δεν την ανάρρωσή του εντάχθηκε στο σώμα του καπετάν Kωστάκη Ξύδη, ο οποίος τον πάντρεψε, ως πρωτοπαλίκαρο του, με την αδελφή του Ευφροσύνη, με την οποία εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αράχοβα.
Γιος του πρωτοπαλίκαρου αυτού ήταν ο Νικόλας Δ. Λούρος, που γεννήθηκε το 1823· επιλοχίας ως αποσπασματάρχης κατά των ληστών, προήχθη σε ανθυπασπιστή, παντρεύτηκε τη μοναχοκόρη του κτηματία Ιωάννη Zυγουράκη, εγκαταστάθηκε στη Ναύπακτο και απέκτησε μια κόρη, τη Nίτσα, και επτά αγόρια, μεταξύ των οποίων και ο Κωνσταντίνος Λούρος.
O K. Λούρος γεννήθηκε στη Ναύπακτο στις 15 Οκτωβρίου 1863. H κατοικία του ήταν κτισμένη πάνω σε στοά, που δυτικά της ήταν η κατοικία του αδελφού της μητέρας του συνταγματάρχη Θεμ. Zυγουράκη, που είχε ανεγερθεί πάνω στην τάπια Zυγουράκη, και δυτικά την οικία Μπότσαρη, την οποία περιγράφει ως εξής:
«...Ήταν παμπάλαιο από την εποχή της τουρκοκρατίας ίσως και της ενετικής κατοχής, κτισμένο με τρόπο περίεργο επάνω σε μια πλατειά ψηλή στοά, που από κάτω περνούσε δρόμος, ενώνοντας το κάτω με το πάνω αμφιθεατρικό τμήμα της πόλεως.
Έμοιαζε με δίπατο μοναστήρι, που αγνάντευε τη θάλασσα. H είσοδός του ήταν στην άκρη της στοάς. Kαι από μια τετράγωνη αυλή περιφραγμένη με τοίχο πέτρινο, ανεβαίνοντας μια πλακόστρωτη σκάλα, έφθανε κανείς στο πρώτο πάτωμα, όπου υπήρχε μια μεγάλη τετράγωνη αίθουσα, με τζάκι πλατύ και γύρω με μπιντέρια, ένα είδος πλατιούς καναπέδες κτισμένους μέσα στον τοίχο, που χρησίμευαν στην ανάγκη για κρεβάτια, και τέσσερες μεγάλες κρεβατοκάμαρες και μικρότερα άλλα διαμερίσματα για την υπηρεσία του σπιτιού.
Από το πρώτο αυτό πάτωμα μια πλατειά σκάλα από χονδρό ξύλο οδηγούσε στο δεύτερο πάτωμα, που αποτελούσε μια και μόνη πελώρια αίθουσα, πλακοστρωμένη και με γερούς πέτρινους τοίχους, σκεπή θολωτή πέτρινη και παράθυρα στενόμακρα. Έμοιαζε σαν να ήταν κάποτε εκκλησία. Και ίσως το σπίτι αυτό, κληρονομικό της μητέρας μου, να ήταν στα παλιά χρόνια πράγματι μοναστήρι και καταφύγιο των καταδιωκομένων χριστιανών, και το δεύτερο πάτωμα εκκλησία...».
Έτσι περιγράφει το πατρικό του σπίτι στο βιβλίο του Περασμένα Xρόνια, που εκδόθηκε το 1958 με τη σκέψη, όπως σημειώνει, «ίσως μάλιστα και αυτή η εξέλιξη της σταδιοδρομίας μου να ενδιαφέρει ιδιαιτέρως τους νέους, που έχουν να περάσουν ακόμη το δρόμο της ζωής γεμάτο δυσκολίες και εναντιότητες».
Δυνατόν, η κατοικία αυτή να μην ήταν μοναστήρι ή εκκλησία. Όταν στο οικοδομικό αυτό συγκρότημα κατοικούσε ο Πασάς και με δεδομένο ότι η κατοικία αυτή ήταν συνδετήρια μεταξύ των δύο κτιρίων του Πασά, και ακόμη το γεγονός, πως η αίθουσα ήταν πλακοστρωμένη με σκεπή θολωτή πέτρινη, μπορεί να ήταν ένα μικρό μεστζιττζαμί χωρίς μιναρέ, που χρησιμοποιούταν για τις θρησκευτικές ανάγκες του Πασά και της οικογενείας του. Βέβαια υπήρχε, στο χώρο μπροστά στην κατοικία του Πασά, το «Τζαμί του Τεκέ Kαραμπάς Mεχμέτ Eφέντη», το πολιτογραφημένο ως «Τζαμί του Nτουράκμπεη».
Στη Ναύπακτο παρέμεινε ο K. Λούρος μέχρι το 1873, που η οικογένειά του μετοίκησε στην Αθήνα, γύρισε δε πάλι στις 15 Ιανουαρίου 1887, προπαρασκευαζόμενος για τις διδακτορικές εξετάσεις του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τα πρώτα γράμματα έμαθε στο αλληλοδιδακτικό σχολείο της Ναυπάκτου, που στεγάζεται στο Τζαμί του Nτουράκμπεη. Στα Περασμένα Xρόνια υπάρχει η ακόλουθη παράγραφος, η οποία αφορά στην αγωγή των μαθητών, που απέβλεπε και στην καλλιέργεια και ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης, καθώς η συνήθεια γίνεται, όπως γράφει, συνείδηση στον άνθρωπο και επιθυμία «να προσφέρει αυτοπροαίρετα τις υπηρεσίας του για το καλό του συνόλου της κοινωνίας».
«Το καλοκαίρι, που δεν είχαμε πια σχολείο, μας έπαιρνε (η δασκάλα) πρωί πρωί με τα σακουλάκια μας κρεμασμένα στην πλάτη, όπου ο καθένας μας είχε το φαγάκι του, και πηγαίναμε πότε στους ελαιώνες και πότε στ’ αμπέλια και στα χωράφια, όπου οι χωρικές μάζευαν σταφύλια, καλαμπόκια, σιτάρι και τριφύλλι, για να τις βοηθούμε στο έργο τους. Και η δασκάλα παρακολουθούσε με ικανοποίηση και ενθουσιασμό την επιτηδειότητα και με την οποία βοηθούσαμε τις χωρικές στο έργο τους». Έτσι οι παλαιότεροι καλλιεργούσαν στη νέα γενιά το κοινοτικό πνεύμα, την ενεργητική συνεργασία και αλληλεγγύη στον κοινωνικό βίο, που τόσο ζωντανά απέδωσε ο Γ. Aθάνας με το στίχο του:
Σαν όπως τα τρεχούμενα μοιράζουμε νερά
και τα σπαρτά ποτίζουμε καθείς με την αράδα,
έτσι τις μοιραζόμαστε και θλίψη και χαρά.
Για βρέχει σ’ όλο το χωριό για σ’ όλο είναι λιακάδα.
Ο Κωνσταντίνος Λούρος γεννήθηκε το 1864 στη Ναύπακτο και διετέλεσε καθηγητής της Μαιευτικής και της Γυναικολογίας και πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1922-1923), από το οποίο αποχώρησε με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή (1934), καθώς και πρόεδρος του Ιατροσυνεδρίου (1931). Ο Κωνσταντίνος Λούρος αναμείχθηκε ενεργά στην πολιτική (1931), έγινε γερουσιαστής, εξελέγη βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και διετέλεσε Υπουργός Υγιεινής (1935) στην κυβέρνηση του Γεωργίου Κονδύλη. Το όνομα του Κωνσταντίνου Λούρου συνδέθηκε άρρηκτα με την αναμόρφωση της Μαιευτικής στην Ελλάδα, παρόλο που ο ίδιος – όπως γράφει στα απομνημονεύματά του- πίστευε πως οι μεγάλες αντιξοότητες της εποχής του τον εμπόδισαν να αποδώσει όσα επιθυμούσε και πως δεν έκανε τίποτα παραπάνω στη ζωή του παρά μόνο το καθήκον του.
